Już tylko popioły + inne.

Opowiadanie napisane na język polski. Duh. Tematem było "opowiadanie o miłości" ;_; I hate that topic and the topic hates me. Aha, i jeszcze pojawiło się opowiadanie nr 2 ze Świata Mroku: Cichy Zabójca. Niedługo opublikuję jakąś większą notę o tymże universum.

Tego wieczoru Marcin Wejherowski zdecydowanie zasiedział się. Nie, żeby to zasiedzenie było szczególnie nieprzyjemne, jednak późna pora już mocno dawała się mu we znaki. Zwykle kończył każde spotkanie punktualnie o godzinie dziewiętnastej, tego dnia jednak żaden zegarek nie byłby w stanie wyciągnąć go z restauracji.

Siedząca przed nim brunetka zatrzepotała uwodzicielsko starannie umalowanymi rzęsami. Zabawne dziecko... Gdyby był młodszy, przysiągłby, że się zakochał. Na co liczyły zazwyczaj dziewczyny, umawiając się z nim? Na pieniądze? Znajomości? Luksus, płynący ze związku z bogatym biznesmenem? Zazdrość otoczenia, że udało się komuś umówić z tak znaczną personą? Nigdy nie wiedział, jednak spotkania z takimi osóbkami zawsze niewymownie go bawiły, stanowiły przyjemny przerywnik pomiędzy nudnymi spotkaniami biznesowymi.

Ale ta była inna. Co prawda, pierwsze wrażenie - makijaż ważący pewnie parę kilogramów i włosy zmaltretowane prostownicą i trwałą farbą do włosów nie robiły zbyt dobrego pierwszego wrażenia... A zwłaszcza nieudolne próby kokieterii. Jednak po krótszej rozmowie przestawało się zwracać uwagę na takie nieistotne szczegóły. Ta kobieta miała coś, czego brakowało tym wszystkim dziewczynkom poznanym wcześniej: pasję. Od samego początku zauroczyła go dyskusją o “Obronie Sokratesa”, po raz pierwszy od piętnastu lat został czymś zaskoczony. Przez cały wieczór dyskutowali o starożytnych filozofach, opowiedział jej o swoim księgobiorze....

No właśnie. Księgozbiór. To była miłość jego życia. Ogromne pomieszczenie w jego ogromnym domu, pełne drogocennych książek, które każdą z osobna przeczytał i w przekonaniu o jej bezcennym przekazie odłożył na półkę. Tysiące woluminów, niektóre odziedziczone po dziadku, ale większość z nich skompletował sam. Dzieło jego życia. To dla myśli o takiej właśnie bibliotece zakuwał po nocach do kolejnych sesji i kolokwiów, na trzech kierunkach na raz... Potem otworzył własną firmę, od świtu do nocy harował, żeby rozkręcić biznes. Nigdy nie miał znajomych, jego rodzina odeszła już dawno... Żył tylko tymi książkami. To było zwieńczenie jego pięćdziesięcioletniego życia.

No, pora się zbierać, pomyślał.

- Cześć, kochana... - powiedział, całując dziewczynę w policzek. Dwudziestolatka - jak, u licha, ta dziewczyna miała na imię? - uśmiechnęła się, pokazując aparat na zębach.

- Jaki masz numer? - zapytała się tylko. Marcin tylko pokręcił przecząco głową.

- Idę już.

Wyszedł z restauracji, nie oglądając się za siebie. Chociaż była fascynująca, to tylko kobieta. Na co mu ona? Zawsze można porozmawiać, ale Marcin wiedział, że jakakolwiek głębsza znajomość to zły wybór. Nie potrzebował innych ludzi do szczęścia, wystarczały mu książki, jego dzieci.

Wsiadł do samochodu, luksusowego Ferrari Aperta i odpalił silnik. W ciepłym wnętrzu pojazdu poczuł pewną nostalgię - ciepło elektrycznego ogrzewania było jedynym, jakie kiedykolwiek zaznał. Ale to nic. W ponurym roztrzepaniu zerkał co chwilę na drogę, by kontrolować to, co się dzieje na jezdni. Licho wie, co się mogło zdarzyć w ciemności nocy...

Parę kilometrów podmiejskimi asfaltówkami i już wjeżdżał na znajomy teren, leśne ścieżki prowadzące do jego odizolowanej od świata rezydencji. Nie przyglądał się niebu, z resztą - po co? Zawsze było takie same. Marcin Wejherowski zdecydowanie nie był romantykiem.

Gdyby mimo wszystko zerknął tam choć na chwilę, zauważyłby pomarańczową, ognistą łunę bijącą swą jaskrawością po oczach, wydobywającą się dokładnie z kierunku, w którym jechał. Może nabrałby jakiś przeczuć. Jednak Marcin jechał zupełnie nieświadomy tego, co zastanie w domu.

Jeszcze tylko pół kilometra...

Dopiero kiedy zajechał na miejsce, poczuł te igiełki strachu kłujące go po całym ciele. Dopiero gdy ujrzał dwa czerwone jak zatrute jabłka wozy Straży Pożarnej, poczuł, jak coś się przewraca mu w żołądku. Dopiero wtedy, gdy na trzęsących się nogach wyszedł z samochodu, spadła na niego świadomość tego, co się dokładnie stało.

Jego ogromna posiadłość wyglądała jak pobojowisko. W górę unosił się słup dymu, gdzieniegdzie jeszcze widać było zabłąkane płomienie. Rozejrzał się; nikt nie zwracał na niego uwagi. Wszyscy zabiegani tłumili ogień, robili wszystko, żeby las się nie zajął ogniem. Podszedł wolnym krokiem do ruin, kopiąc gruz leżący na ziemi. Tutaj była kuchnia, a tam pokój gościnny... Chociaż jeszcze nigdy nikogo tam nie gościł.

A tutaj... Kiedy to sobie uzmysłowił, nie zważając na nic, roześmiał się w niebo śmiechem szaleńca. Nie miał nawet siły płakać. Tutaj była biblioteka. To dlatego w tym miejscu popiołu było tak gęsto... Książki, które były dla niego jak dzieci. Gdyby był tam, kiedy pożar się zaczął, nie zważając na własne zdrowie, uratowałby tyle woluminów, ile tylko by zdołał.

Na co on zmarnował swoje życie?

A tak zostały mu już tylko popioły.

Czemu nie wziął numeru od tamtej dziewczyny? Basia, tak miała na imię. Teraz sobie przypomniał. Zostały mu tylko popioły, już tylko popioły.